ترومپت

 قدمت ترومپت را میتوان به 1500 سال قبل از میلاد مسیح و یا حتی زودتر از آن دانست. ترومپت های برنز ونقره ای در قبر توتانخامون در مصر نوع برنزی آن در زمان لردهای اسکاندیناوی، ترومپت های فلزی در چین به همین زمان بر می گردند.

ترومپت ها در تمدن سیحون در آسیای میانه طوری طراحی شده که از وسط آن فوت می کردند، اگر چه بعضی از انواع آنها نیز با تکنیک قابل توجی ساخته می شدند.

ترومپت های اولیه اغلب در ارگانهای نظامی بعنوان وسیله ای برای علامت دادن (خبر کردن) استفاده می شد تا اینکه در موسیقی از آن بهره ای گرفته شود. صدای این وسیله توصیف کننده یک اتفاق بسیار بد بود که ایجاد خطر را اعلام می کرد. بعدها دستگاه ها و سیگنالهای پیشرفته تری با وسایل مشابه به منظور علامت دادن اختراع شد و استفاده از امواج رادیویی معمول تر گردید.در قرون وسطی نوازندگان ترومپت به عنوان یک صنعت پیشرو تنها در ارگانهای خاصی که دارای دستورالعمل خاصی بود صورت می پذیرفت. نوازندگان ترومپت اغلب از میان گاردهای یک دسته انتخاب می شدند و کار این نوازندگان تقویت کردن نیروهای خودی در برابر ارتش مقابل بود.

رشد و ترقی در طراحی این ساز و رشد صنعتی دوران رنسانس باعث شد که از ساز ترومپت به عنوان ساز موسیقایی بیشتر استفاده شود. در دوران باروک به علت پیشرفت بیشتر این ساز (شیپورهای تیزتر ) و نوازنده های ویژه ، دوران طلایی ساز ترومپت نام گرفت. حکم فرما شدن ملودیهایی چند صدایی در دوران کلاسیک و رمانتیک باعث شد که آهنگساز های بزرگ ساز ترومپت را به عنوان ساز ثانویه در ارکستر استفاده کنند، به جز کنسرت و ترومپتی که هایدن برای ترومپت کلید دار در سال 1796 ساخت.

ترومپت کم کم داشت صاحب پیستون های پیشرفته ای می شد(که در اواسط سالهای 1830 اختراع شد) و مشابه این ساز کرنت، بعد ها به عنوان یک ساز سلودر 100 سال بعد از این تاریخ مورد استفاده قرار گرفت. کج بودن لوله های متحرک این ساز در مقابل کلید ها و پیستون ساز ترومپت در اوایل قرن بیستم دارای استاندارد لازم بود. واژه عربی برای این ساز نفیر(Naffir) بود. در فرهنگ اسپانیایی مثل اسم عربی آن النفیر(Al Naffir) بود را انافیل(Anafil) می نامیدند. در عین اینکه در فرهنگ فرانسه ترومپت نام Buisine به خود گرفت که از فرهنگ لاتین به Buccina مشتق شده بود.امروزه از ترومپت معمولا” در تمامی فرمهای موسیقی استفاده می شود.

یک ترومپت معمولاً متشکل از بیش از هفتاد بخشِ ریز و درشت است که این تعداد، بسته به شرکت سازنده اندکی متفاوت است. ترومپت از آلیاژ برنج ساخته می‌شود و طول لوله‌ی آن دو بار به صورت مستطیلی تاخورده است.

ترومپت جزو سازهای انتقالی است. به این معنی که نوتی که در آن، «دو» محسوب می‌شود در حقیقت «دو»ی تعریف‌شده و استاندارد دیاپازون نیست. البته ترومپتِ دو نیز وجود دارد اما ترومپتی که بطور معمول در موسیقی استفاده می‌شود ترومپت «سی‌بمل» است. یعنی نوت «دو» در آن در واقع نوت «سی‌بمل» دیاپازون است. طول لوله در ترومپت «سی‌بمل» حدود ۴۸/۱متر است.

ترومپت‌های دیگری از جمله «ر»، «می‌بمل»، «می»، «لا» و «سل»(ترومپت سوپرانو) نیز وجود دارند که بسته به نوع قطعه و دامنه‌ی زیراییِ آن و به جهت سهولت در اجرا، کم و بیش از آنها در ارکسترها استفاده می‌شود.  در حقیقت ملاک انتخاب هر یک از انواع ترومپت، سهولت اجرای یک قطعه است اما در این میان ترومپت سی بمل، علاوه بر مطلوب بودن صدای آن، به دلیل اینکه بیش از دیگر انواع، با فرکانس‌های تعریف شده‌ی نوتها مطابقت دارد، و همچنین مطلوب بودن رنگ صوتیِ آن در ارکستر نسبت به دیگر انواع، رایج‌ترین نوع است. با اینحال در ارکسترها از ترومپت‌های دیگر به ویژه ترومپت دو نیز استفاده می‌شود. در ترومپت‌های اولیه ابزاری برای تغییر طول لوله‌ی هوا وجود نداشت اما ترومپت‌های امروزی دارای سه کلید هستند که طول لوله را تغییر می‌دهند. بطور معمول این کلید‌ها به شکل پیستونی هستند اما ترومپت‌هایی با کلید‌های چرخشی (Rotary) نیز ساخته و نواخته می‌شوند.

در نوازندگان مشهور این ساز، نامهای :Maurice Andre ، Louis Armstrong ، Miles Davis ، Dizzy Gillespie ، Jon Faddis ، Maynard Ferguaon ، Adolph Bud Herseth ، Charles Schlueter ، Malcolm McNab ، Wynton Marsalis ، Sergei Na kariakov ، Freddie Hubbard ، Lee Morgan ، James Morrison ، Arturo Sandoval ، Doc Severinsen ، and Philip Smith به چشم می خورد که برای بهتر شناختن آنها می توانید به لیست نوازندگان بادی برنجی در قرن 20 نگاهی بیندازید.