لطف اله مجد

( زاده سال ۱۲۹۶ شاهی — درگذشته ۸ دی ۱۳۵۷ تهران ) موسیقیدان و نوازنده انجمن موسیقی ملی ایران و برنامه گلهای جاویدان

مجد، كم‌حرف، مهربان، خوش‏رو، بی‌ادعا و متواضع بود. درباره هركس كه حرف میزد او را تحسين و تمجيد میکرد، اما درباره خودش هيچ نمی‌گفت .
او سالها در اداره‌های دولتی با کمال صداقت و پاکی به کار مشغول بود و در کنج قناعت، با ساز خویش عالمی داشت.
وی از نوازندگانی بود که همه‌جا ساز نمی‌زد و صدای سازش را در هرمکانی نمی‌شد شنید.
از بین نوازندگان به ابوالحسن صبا، حسین تهرانی و مرتضی محجوبی علاقه داشت. از بین خوانندگان ادیب خوانساری و بنان را دوست داشت. با بنان و اسماعیل نواب‌صفا و ابوالحسن ورزی، بسیار دوست و معاشر بود.
او در خانواده‌ای هنردوست به دنیا آمد. از کودکی به نواختن تار علاقه بسیار داشت به طوری که گفته‌اند در انباری منزل آنها تاری کهنه و شکسته بود که مجد همیشه با آن تمرین می‌کرد و همین تمرین‌های فراوان موجب شد که از درس خود عقب بماند. پدرش با مشاهده این وضع نسبت به او سختگیری کرد و دیگر نگذاشت که ساز بزند، ولی او که بزرگترین عشق و علاقه‌اش نواختن تار بود، با گریه و التماس به پدر قول داد درسش را بخوبی بخواند و پدرش به این شرط که فقط نزد خود نواخته و به کلاس موسیقی نرود، موافقت کرد و این بود که نزد هیچ استادی نرفت.
در سال ۱۳۰۸ که دوازده ساله بود، بدون هیچ ترسی از پدر، رسمآ نواختن تار را با ممارست و کوشش فراوان آغاز و در ضمن هرجا که صدای سازی می‌شنید، به سراغ آن می‌رفت و به دقت به آن نوا گوش می‌داد. پس از چندی، یکی از نوازندگان بنام تار شد و با اینکه استاد به خود هرگز ندید، آنقدر پر شور تار می‌زد که شنونده را به سوی خود جذب می‌کرد.
نخستین بار در پارک نصرت‌الدوله فیروز و سپس در تالار فرهنگ به اجرای آکنسرت پرداخت.
در اوایل دهه ۱۳۳۰ وارد رادیو شد. بعد از نسل قدیم نوازندگان تار در رادیو (مانند علی‌اکبر شهنازی و مرتضی نی‌داود) او و جلیل شهناز نسل جدید تار نوازان رادیو بودند که محبوبیت بسیاری یافتند.
او همچنین یکی از نوازندگان خوب “گلهای جاویدان” بود که با دعوت داود پیرنیا، یکی از همکاران دائمی آن برنامه شد.
مجد از آغاز تأسیس انجمن موسیقی ملی ایران یکی از نوازندگان آن هنرستان شد.
لطفی یکی از شاگردان او بود که آموزش اولیه‌اش را نزد وی دید.